Tríptico da memória, o tempo e o medo I Carmen Villar Alonso

 

 

A MEMORIA 

 

sempre esquecemos algo 

 importante ou non, 

 —iso quen o decide?, onde?, como? , por que?, cando?— 

 pero algo 

 ás veces é o silencio 

que gardabamos nos enterros 

sempre máis fascinados  

polo fedor a morte 

que polo arrecendo a flores pobres 

que se esforzaba en tapalo 

 

o incenso cheiraba a morte 

e as misas case duraban 

un verán enteiro 

ou tempo abondo  

para que o golpe de vento 

que nos rabuñaba a cara 

e nos deixou marcas indelébeis 

camiñase ata o camposanto 

e viñese de volta 

 

sempre esquecemos algo  

porque non está 

 

son malos estes tempos para a memoria 

nin os nenos queren estudar,  

aínda que iso se poida entender, 

listados interminábeis de accidentes 

xeográficos, 

continentes que chocan, 

placas tectónicas invisíbeis  

que un día han de fusionar 

de novo o mundo, 

nin están feitos  

para duraren os móbeis, 

cousa que non se pode entender   

porque quen non prefire armarios  

de nogueira castiñeiro carballo cerdeira? 

madeiras resistentes ao esquecemento  

listas para acubillar a memoria 

*

 

O TEMPO 

aínda existe xente 

obscenamente tranquila 

 

sen présa 

 xente que senta nun banco 

coma se non houbese mañá  

e alimenta as pombas 

e alimentaría os ulmeiros 

coma se todo lles sobrase, 

ata o tempo 

 

si, 

aínda hai persoas dese tipo 

 

xente que camiña engorde 

coma se non fose a ningures 

e que desfolla margaridas 

 

quéreme  

ou non  

ou quen sabe 

 

coma se fose a ocupación 

máis transcendental da existencia 

a única en realidade posíbel 

 

e se cadra teñen razón 

 

si 

aínda quedan seres desa clase 

 

aínda non se extinguiron 

 

van ao mercado 

compran paseniño 

despois de valorar  

a cor e o peso e o diámetro 

e de contar cada céntimo 

e cociñan 

cociñan 

cociñan durante horas 

como facían antes as avoas 

e mastigan moi devagar 

 

ese tipo de seres 

coleccionan crebas 

ata que un deles mesmos 

aparece varado  

nalgunha praia 

ao fondo da ría 

coa boca chea de estrelas 

e trinta e unha puñaladas 

cravadas 

amodo  

todas elas 

 

porque nestes tempos tan rápidos 

aínda quedan asasinos 

que aniquilan pouco a pouco 

 

coma o tempo 

 *

 

O MEDO   

 

dende pequeniña 

teño medo das arañas 

e das serpes 

pero máis aínda aos remorsos 

 

non sei moi ben de onde virá  

ese estremecemento 

 

se será un medo atávico, 

ou iso dicimos  

cando ignoramos  

por que acontecen os danos 

e botámoslle culpa á xaramea 

 

ou será un medo construído 

ou reconstruído  

con armazóns de madeira 

e avelaíñas 

dos espíritos danzantes dos mortos 

 

ignoramos de onde proceden, 

igual ca os medos a caronte 

a todas as festas que acaben en defuntos 

á escuridade 

ou a que as fontes estiñen 

e podrezan as augas, 

a non ter con que, 

a non ter con quen, 

a que deixen de ter sentido 

as obras 

 

será un medo atávico  

que se alimenta de min 

que me zuga de noite 

nos meus soños coma as cobras 

que disque viñan beber  

cando ninguén miraba 

á corte 

dos ubres das vacas 

 

ponlle leite envelenado, 

dicía a avoa, 

envelenado con sal 

a ver se estoupan 

♦

Carmen Villar Alonso, naceu un día de primavera en Zürich, como tantas fillas da emigración, tan lonxe e tan preto de Galicia, pero axiña a transplantaron para medrar aos abrigo dos avós nas terras da Raia. Estudou Xornalismo e despois graduouse en Fotografía Artística para deixar que a luz debuxase por ela. Colaborou e participou en revistas, mostras e publicacións diversas como fotógrafa e ilustradora, entre elas o primeiro volume de “Entrecruzar” no seo do Proxecto-Edición, do CGAC, Marco de Vigo e Fundación Luis Seoane. No eido da escrita conviven nela dúas facetas: unha profesional, polo seu traballo como xornalista e columnista, e outra máis persoal e literaria na que asina co seu nome ou cos alias Carmen de Milmanda ou Brandelia. Nesa artesa ampla de xogos coas letras caben contos (coma o do libro colectivo “Liñas compartidas”), teatro e, sobre todo, poesía.  Conta con obra poética publicada en revistas impresas como “Dorna”   na rede en espazos virtuais, como “Quiasmo” ou “Palavra comum”, pero onde máis se prodiga é no proxecto fotopoético diario que desenvolve nas redes dende hai case sete anos utilizando X e Instagram, agora tamén Bluesky, e cuxa filosofía, parafraseando o refrán, é “a poem a day keeps the doctor away“. Unha escolma da inxente produción ao fío dese proxecto materializouse no libro “Os mil e un días”, publicado por Xerais en setembro de 2023.  O ano pasado tamén participou na obra coral “Contármonos” (Alvarellos), un volume promovido polas Comadres das Letras, alcouve de proxectos e colectivo literario feminista do que forma parte, e no mesmo ano saíu do prelo, no fanzine “NaTiv@s”, o seu fotopoemario “E na Arcadia xea”.

---