O amor inhúmase na lama
e a cidade inicia a saída de si mesma
/
descubertas as portas
desprega as súas liñas de fuga
pertenzo a unha cidade que abandona comigo o mundo
acompáñame fálame di:
Amor corrómpese
Amor inhúmase na lama
é hora de emprender a travesía
levantar
chegarás
Rostros dous descenden do aire
fanse de arxila desfigúranse
tornan alleos sorrisos pespuntan como agullas
para soster o tecido que os recobre
extravíanse as olladas
pódelas ver fuxidías
pulsión negra
flamíxera negritude luminiscente para
miradas que discordaron xa
Pesan as pegadas sobre esta verea
que se enterra que atravesa
unha enfermidade e perde ante ela
derrúbase o camiño diante dunha doenza
descarnada desprovista de envolvente
un padecemento que propaga a súa doutrina:
privación como mecanismo disciplinario
É o amor afundíndose na lama.
Nada tes. Nada terás.
And what you do not know is the only thing you know
And what you own is what you do not own
And where you are is where you are not
nin sequera unha cinta esperanzada
que ondea lonxe dos espiños
Volven e ingresan a súa voz de
pegadas agonizantes no primeiro substrato
deste terreo que se desfai
as pegadas de alguén conducido pola febre
polas cores que se lle incendian
alguén que errou alguén que volvería errar
Prepárome para o silencio e
prepárome para o movemento que me leva ao silencio
Amor inhúmase na substancia da lama
Previamente cae auga sobre auga, despois
prenden as mans na terra como se pousan
sobre o rostro do amor e
ao se retiraren
desvélanse
as chagas madreperla acariñando a pel
as follas dos castiñeiros en min
por dentro, restos, idea de castiñeiros
por dentro, unha pintura representa un castiñeiro
castiñeiro-de-vida
as chagas coma danzantes algas de memoria
que se confunden na lama
Hai asubíos
mulleres asubían o fondo
sinto o pranto dalgúns cativos
cegos camiñantes, feridos de luz
escíndese e divídese así é
esta existencia conquistada pola bruma
esta inexistencia no teu corazón
eu mesma – árbore mortal
*
DESDE o embarcadoiro cara ao cóbado da ría
Canos subacuáticos, pasaxes imprevistas que
se ocultan á extensión superficial, lámina de ría
ao través delas péchase a esfera como
conca de alento
diríase que aboia, pero só aboian nela
os amantes
permanecen
sostéñense nun balanceo e simultáneas
no exterior crepitan negras aves nómades que
ninguén ve
Escóitanse mutuos compréndese só
mediante filamentos fíos
nin sequera cabos
frebas de raciocinio
prendidos das súas propias memorias
como deberían dicirse a si mesmos?
algunhas ideas sobre ela el
que todo o tempo están e non están
á maneira dunha escritura derivada que
naceu para desenvolverse líquida
índose e volvéndose sobre si
quero dicir que o calendario acompaña os pasos:
arestora coñecen como licúa un desexo
e algunha cousa no aire
algo entre eles no aire
está saldado
Falouse dun diálogo de natureza indefinida
que foi non obstante con precisión
un terceiro corpo un antecorpo respirando
como a cidade transpira o gas da época
un intercesor ou silueta froito
dunha duración: o tempo en que o lique
absorbeu as paredes que os sostiñan
É a pauta do sol, o seu método que remata
sempre como cada vez nunha
fisura pola que entra
esta sucesión de diminutas feridas
pequenas fístulas maiores
insignificantes púas extraordinarias
que poden e
É o imperio da necesidade quen pula, insiste:
cesa na escritura
cesa na escritura desta estrela dominante
cesa na escritura
Encontrar
nunha presa de tempo instalada
quietude máis alá dalgunhas figuracións:
toda esta cidade coa mirada baleira
devastada en negro querendo atravesar
dos ollos dos habitantes as súas cores
o estaleiro concentra cápsulas de pasado
mentres continúa a vontade urbana de
atravesar as cores dos seus ollos
deixándoos macilentos exhaustos
coma esta visión
a máis real de todas elas
estou resolta a colocala:
o cúmulo da cidade por fortuna está
con eles e xa a vedes
xa calquera pode vela
acendendo os seus faros
e desenvolvéndose coma un tapiz
para expresar:
marchastes fóra de vós mesmos
retornade sobre as vosas ramas interiores
camiñádeas
sostidos na febre
caídos na noite pero tamén a
través dela, quere dicirse
probastes algo cuxo sabor
se asemella demasiado ao da morte
debedes cambiar o voso propio goberno do erro
Ves ese paxaro coma un náufrago
selando o ceo?
Quixeron pechalo, evitar que un aire
exterior a si mesmos se infiltrase e
se inscribise sobre os corpos e
os avanzase e
os fixese avanzar e
puidese danalos
Están exactamente aí, védeos
nun paxaro que danza
e sobre a brisa
sábese inextinguíbel
el garda un enigma
coñece unha verdade, quizais a única:
desexo é esta plétora escrita que laranxa nos desfai
*
ES ti ou é a abertura da chuvia
quen fala neste intre para min?
Como madurou este froito
cando aquí nin había sequera árbore
apareceu como?
Semella que calquera cousa na
cunca das súas mans
semella que sexa unha cunca produtora
nese corazón de alento
un xesto torna froito un froito amplíase
prodúcese neste dormitorio ou prado
desenvólvese maduro por si só
que se ergue ao baleiro, diríase
que se manifesta coma chave
que aparece na ausencia de calquera porta
teñen e non teñen
unha chave non abriu xamais nada
unha metáfora non abriu xamais nada
a onde se dirixe, sen sentido?
Ela sempre foi o mesmo ser humano que
vai cara ao son
cara ao nácar do son, é alí
o lugar de recoller os achados e
as perdas que se precipitan
transita algunhas ondas de dolor
recolle o que pode recoller
despois cae
non comprende ese espazo en que
foi entrar orientada por
un zunido azul, levada por
levada por levada por
alguén que foi sempre a mesma que
avanza somerxida nunha somnolencia
decorren chairas sucesións
durante todo este arsenal de anos
inserida en días anos días
Cal é o destino dun froito que se
desprendeu do interior do aire
cara ao interior do aire?
as cousas arredor extínguese coma fume
contra fume
transcorreu un ciclo globular, quizais un mes
unha presa de tempo que a supera
foi excedida, simplemente
xace e déixase abalar pola brisa
cálida da morte cando ronda
e devólvea distinta
non logra ver máis ca unha
pedra cuberta de longos cabelos sombrizos
excepto un froito que madura e que o fai
xa tenro desde o centro da terra
unha exhumación insospeitada
o demais foi ardido
algúns restos, algúns coitelos acarician
a mirada
calquera cousa por fóra xa non se encontra
Alguén intentou ofrecer axuda
pero os arquexos voltos ao seu interior
tenramente cara aos gumes de
si mesma cara a si mesma
coma frecha tras frecha de furia ditada
pola totalidade do ceo
Alguén inicia o camiño lento sombra para sempre
*
UNHA cabalería de bestas imaxinadas
indistintas aos ollos
atravésase como extensión branca
neste dicir de dous
Neve de cabalos
Cara a onde vai?
Que palabras que pulmón de desexo respiran
aqueles que soñan
unha cabalería de bestas imaxinadas
no seu dicir de dous?
chairas sucesións (Chan da Pólvora, 2023)
Oriana Méndez Vigo, 1984. Escritora, profesora de Instituto e tradutora literaria. Publicou seis libros de poesía, sendo os máis recentes Interna (Premio de Poesía Afundación, 2020) e chairas sucesións (Chan da Pólvora, 2023). Outrosí, os seus textos recóllense en antoloxías e revistas literarias en inglés, castelán, francés, portugués ou finlandés, coma POETS.org (Academy of American Poets), Pamenar Press, Annulet Poetics Journal, Nayagua. Revista de poesía, Aullido. Revista de literatura ou Eurolitkrant.
Escribe asiduamente en publicacións culturais e participa en proxectos que cruzan a poesía con outras artes, coma o cinema ou a tradución literaria. No ámbito do cinema luso, tivo a honra de aprensentar e dialogar co público galego arredor do filme A Metamorfose dos Pássaros, da realizadora Catarina Vasconcelos, e apresentará proximamente Frágil como o Mundo, de Rita Azevedo Gomes.
En tanto que tradutora, trouxo dende o francés ao galego O Amante, de Marguerite Duras e Framentos dun diario no inferno, de Antonin Artaud. Da man de Tamara Andrés, traduciu As iluminacións, de Arthur Rimbaud, que lles valeu a ambas as dúas o Premio Plácido Castro de Tradución, en 2024. Andrés e Méndez asinan tamén a tradución ao castelán das obras de Arthur Rimbaud: Las iluminaciones e Una temporada en el infierno. Na actualidade, encóntrase traballando na tradución ao galego da novela La condition humaine, de André Malraux.
