3 Poemas de Branca Trigo Cabaleiro

Láser

Teño a forza precisa

para sobrevivir a todos os meus fillos.

Teño a forza dos esófagos tronzados.

A desembocadura das arcadas e das contraccións

e o medo á escuridade non son máis que o vestixio terrible

desta forza.

Fun consciente ao recibir unha visita inesperada.

Era o cadáver sen mans dun fillo adulto

que puiden dar a luz.

Din luz de láser sobre a súa cara

emulei a luz.

Din luz aqueles corpos que son case persoa

e case fillos e que son todo ferida

fuga láser amantísimo

punto de fuga

punto.

Din luz aqueles puntos que creo ter visitado algunha vez.

Nunca vivín a guerra.

Nunca vivín a guerra.

Nunca vivín nas mans dunha nación ou dunha nai nas mans dalguén que me coidase.

A forza que podo exercer é virtual

é membro amputado

existen membros amputados a persoas que nunca viviron guerras, polo tanto

existen mártires inxustas.

Teñen que ver as formas de amputarse coas moitas formas que hai de dar a luz. É dicir, unha cousa é chegar, facer un burato no chan, preparar esca, comprobar que a madeira non estea húmida, prender misto misto misto e agardar esa mañá seguinte cando todo cheira a fume. E outra cousa e pulsar o botón

e permitir que o láser sinale o futuro.

Acadalo é máis complexo, pero hai tantos obxectos estraños no camiño que a sorte de acertarlle a algún, cal sexa, faise máis importante que o futuro. Na guerra, e dígoo como alguén que non viviu a guerra, a probabilidade de matar un aliado é tan grande e tan vulgar coma as estrelas sobre a fronte. O corpo, o firmamento ou calquera outra manifestación da coincidencia non consome o poder de quen dispara.

Pero é esa coincidencia a que me dá a forza precisa

para sobrevivir a todos os futuros

Poema inédito (2023).

*

A xente está sentada. As paredes son de vidro. Na mesa unha revista. Esta é a sala de espera do poema.

Unha muller moi gorda gordísima tan gorda que dou grazas abre a revista e le “Tecer o teu sudario paso a paso. Paso 1:” as tetas da muller tapan o resto. Un home mira as tetas. Mira despois a hora como reflexionado canto tempo pasará mirando tetas e leva atado un can pequeno e horroroso ao que chamarei Deus e Deus ten calvas ten devasas na barriga para evitar que se propague a insurrección e a muller ten barricadas ten lorzas na barriga onde escondernos e a barriga de Deus está delgada tan delgada que quero ser un can pequeno e horroroso e así aforrar tempo cando teza o meu sudario.

A xente está sentada. Esta é a sala de espera do poema. A xente está sentada. Só un neno con ganas de mexar apoia a fronte derrotado contra os vidros da parede. As paredes son de vidro. Desde fóra faise nidia a poboación remota deste cuarto onde ninguén atende ás bandadas punzantes do exterior. O neno ten seis ollos e ganas de mexar e a xente está sentada. Se entrase alguén cun rifle traendo esa masacre que todas agardamos a xente estaría igual, sentada, e o pobre homicida tería que apuntar un chisco máis abaixo do previsto.

Esta é a sala de espera do poema pero ben podería ser o meu fogar porque de igual maneira ten no medio un vermello pequeniño. É un corazón de moucho.

O papel que constitúe a revista procede case con total seguridade de máis de vinte árbores distintas ou iso di un dos artigos titulado “20 cousas que non sabes” pero eu sei moitas cousas como que unha folla de papel procede case sempre de máis de vinte árbores distintas e que despois de morta non quero amalgamarme a outras dezanove. A muller ten barricadas na barriga e unha foxa común na man esquerda. Na dereita, unha Pepsi. E no nadir da estancia un corazón de moucho.

Recoñezoo. Eu son a muller gorda. Se non, o home que ten atado a Deus non me provocaría esta furia (xa que a sororidade nunca foi o meu) nin sabería que pon na puta revista. Deixaría de crer na soidade nos datos curiosos nos refrescos sen azucre e sería consciente de que o corazonciño deu en camiñar.

O corazón camiña e a xente está sentada.

O neno ten seis ollos e a xente está sentada.

As paredes son de vidro e a xente está sentada.

Poema escrito para o fanzine colectivo Sacrificio (Edicións Malafera, 2023)

*

Derrota

vivo nas puntas dos pés para observar a placa base

a súa skyline de suburbio e percorrer

un trazado de impulsos ao interior do xogo

nas mans un mando estático

que move o mundo enteiro mantén

gardada a forza de pulso para arriba

pinga desta potencia

cae o latexo no lugar preciso

afúndese o botón coma un cargueiro

carga

contra o desexo intacto

o circuito comprende o meu corpo

e o dispositivo ata a simbiose

nin a terra é satélite de tantos artefactos

coma min

coma min precipitouse por vinganza

calquera obxecto que atravese o aire

vertical horizontal en remuíño

tanto dá

calquera obxecto que atravese o aire

cae

ao vóo das águias fáltalle calidade nos gráficos e pérdese

pérdome

perdo a partida

perdo entre este fume branco a humanidade

hai que desplomarse sobre todos os camiños

só así se coñece

coa derrota

vertical horizontal en remuíño lenta en picado

a derrota contínua das rapaces

cae a terra e contén o día

cae o nervio e contén a acción

cae a ave cara a adiante cambalea contén a perda

cae

a humanidade

e contén cousas

calquera cousa que atravese o aire

todo o que cae

funciona coma un ovo

cae o ovo

e fica

inmóbil e contendo

Texto para a peza Poetry Sniping: Simulacro (2023), realizada con Pablo Rodríguez.

**

Branca Trigo Cabaleiro (Vigo, 1997) codirixe Edicións Malafera, onde publicou o poemario Coñecemento do Medo (2021), así como varios fanzines. O seu segundo libro, Condolore, viu a luz no ano 2022 coa editora Urutau. A súa obra publicouse grazas a revistas, certames e obras colectivas. Organiza xunto con outres autores o micro aberto Cerimonia de Gaivotas e coordina obradoiros de poesía en centros de ensino e asociacións.